Triggerwarning: rouw, verlies, dood, depressie, mentale gezondheid
Ik ben er nog! (soort van)
Dag lieve mensen, het is even stil geweest op mijn blog en ik heb wat Fristi donderdagen blogjes overgeslagen (ik heb uiteraard wel Fristi gedronken!) omdat het even niet zo goed ging met me. En het kost me best wel wat moeite om dit nu hier uit te typen, maar ik vind dat ik eerlijk moet zijn. Daarbij is mijn blog ook een uitlaatklep en ik heb geen flauw idee of iemand dit ook maar gaat lezen, maar ik moet gewoon even van me afschrijven.
Ik ben deze blog-serie begonnen omdat ik het nodig had, de fristi, het geniet-momentje. Het bewust bezig zijn met mooie momenten in het leven, zodat de negativiteit niet wint. Niet voor jullie, maar voor mezelf. Ik heb een paar zware jaren achter de rug en gelukkig gaat het de laatste maanden erg goed, maar dat neemt niet weg dat ik soms nog steeds mindere periodes heb waarin ik nog maar net mijn hoofd boven water kan houden.
Joost
Bijna 3 maanden geleden is Joost overleden. Ik heb inmiddels al veel over hem gedeeld, maar mocht je nog steeds niet weten wie Joost is en waarom ik zo veel over hem deel dan kan je dat hier lezen.
Joost is mijn grootste inspiratie voor deze blog. Joost is de meest vrolijke, vriendelijke en geeky persoon die ik ken. Joost is de partner van mijn beste vriendin en Joost leeft niet meer.
En daar heb ik het moeilijker mee dan ik dacht. Het is niet zo dat Joost en ik enorm close waren, maar ik kreeg hem er gratis bij omdat ik bevriend ben met Rosanna en vanaf het eerste moment was het een vanzelfsprekendheid om Joost in mijn leven te hebben en heb ik van ieder moment met hem en Rosanna genoten. Maar dat nu juist zo’n mooi mens, zo’n levensgenieter er nu niet meer is… het doet me zo verdomde veel pijn. Niet alleen omdat het Joost is en omdat ik hem kende, maar ook het besef dat het leven op ieder moment klaar kan zijn.
En die gedachte heeft de afgelopen weken de overhand gekregen. De angst en stress dat dit iedereen kan overkomen. De boosheid en het verdriet om Joost en de machteloosheid die ik voel als ik kijk naar mijn beste vriendinnetje die zo haar best doet om haar leven op te pakken, maar ik zie hoe zwaar ze het heeft en ik gewoon niet weet wat ik kan doen om de pijn te verzachten…
Wanneer zulke angsten en gedachten bij mij de overhand krijgen, trek ik mezelf terug en laat ik niemand toe. Ik heb dan moeite met simpele dingen zoals het bed uit komen en mezelf verzorgen. Soms zit er een goede dag tussen en lijkt het alsof er niks aan de hand is, maar als ik dan ’s avond weer op bed lig slaat de paniek weer toe en doe ik geen oog dicht.
Yaltival
Afgelopen zondag was Yaltival in Eindhoven. Van de week volgt nog een uitgebreide blog over mijn Yaltival ervaring want ik heb echt een top dag gehad en enorm genoten, maar de volgende dag, maandag… Maandag brak ik. Maandag had ik niet meer de veiligheid van de knuffel van Chinouk, de fijne gesprekken met Dyonne, Femke, Lotte, Laura en Valentijn. Maandag had ik niet meer mijn slechte humor en instant-vriendschap met Eline. Maandag was mijn vangnet weg en realiseerde ik me: Gisteren hoorde Joost er bij te zijn, en dat was hij ook. In gedachten, in de boeken, in zijn familie, in Rosanna. Maar het was niet hetzelfde.
Alle opgekropte emoties waar ik niet mee heb gedealt in de afgelopen weken kwamen er uit en ik kon het niet meer stoppen. Sinds maandag ben ik dus ook ziek thuis omdat ik eigenlijk niks meer kon doen zonder in een enorme huilbui of paniekaanval uit te barsten.
En dat is op zich niet gek, want de afgelopen weken sta ik altijd maar aan-en-gaan.
Oma
Inmiddels voel ik me al een stuk beter omdat ik de afgelopen dagen tijd heb genomen om tot rust te komen en om te rouwen. Om Joost en ook om Oma. Oma die we vandaag gaan uitstrooien, waar ik enorm tegenop zie omdat ik een trauma heb uit mijn jeugd met betrekking op het uitstrooien van as. Gelukkig heb ik een fijne schoonfamilie met wie ik dit moment straks ga delen en bij wie ik me enorm veilig voel, waardoor ik oma deze laatste eer kan bewijzen.
En ik weet dat mijn verdriet niet in deze paar dagen ineens weg is, en dat ik zeker nog meer tijd moet nemen om te rouwen en alles een plek te geven. Maar ik ben er mee bezig. Het schrijven van deze blog is ook zeker een belangrijk onderdeel van mijn verwerking.
De Fristi van vandaag
In de afgelopen weken ben ik mezelf een beetje uit het oog verloren en weer in mijn valkuil getrapt. Ik heb me weer mee laten slepen in mijn negatieve spiraal en dat bewijst voor mij des te meer dat ik die symbolische Fristi elke week nodig heb. Ik heb die fristi nodig om tijd voor mezelf te pakken, om te realiseren dat er ook mooie momenten zijn en dat ik ook aan mezelf mag denken en mag genieten.
Gisteren heb ik een 1,5 liter pak Fristi gekocht. Dit grote pak Fristi is mijn symbolische herstart, morgen ga ik weer lekker werken en genieten van mijn prachtige baan. Mijn vrije dagen heb ik gewijzigd zodat ik binnenkort weer daadwerkelijk een weekend heb (zo + ma) in plaats van twee losse vrije dagen die zo om zijn. Op deze manier wordt het leven voor mij weer een beetje behapbaar.
Als je tot hier hebt gelezen, wil ik je ontzettend bedanken. Bedankt dat je mijn verhaal hebt willen lezen, bedankt dat je mijn blog steunt en vooral bedankt dat je er bent tijdens fristi en niet-fristi momenten. Tot de volgende Fristi! Liefs, Sharon
