Een beetje laat
Vandaag was het weer Fristi Donderdag! En deze blog is een beetje later dan gepland, maar ik vind toch dat ik het op donderdag moet posten want anders klopt het gewoon niet.
Ik ga de blogs wel ietsjes anders vorm geven omdat ik met de vorige merkte dat het toch wel een lange blog kan worden als ik echt dag voor dag alles af ga. Dus ik wil vooral kijken naar de algemene en leuke momenten die ik met jullie wil delen, in plaats van per dag vertellen wat ik heb meegemaakt. Hopelijk leest dat wat lekkerder ;-).
*het is stiekem helemaal niet omdat ik 5 dagen in de week werk en niet iedere dag iets bijzonders mee maak en het daarom moeilijk vind iets op te schrijven en aan het punt van fristi-donderdag voorbij ga als ik mezelf dwing om iets op te schrijven* (ja, je mag dit in een sarcastische stem lezen)
Handboogschieten, een prachtige sport
Afijn, laten we beginnen met de terugblik van week 3! Op zondagen ben ik vrij en een van de dingen die wij dan altijd doen is handboogschieten. Nick en ik zitten met veel plezier bij Handboogvereniging de Meierijers in Berkel Enschot en hier komen we wekelijks meerdere keren. Nick schiet nu zo’n 3 jaar en ik zelf ben sinds november vorig jaar begonnen met het beoefenen van deze prachtige sport. Je kunt in verschillende klasses schieten, maar wij schieten allebei barebow.
De Meierijers is een heerlijke vereniging die echt aanvoelt als een soort tweede familie en we zijn hier dan ook ontzettend graag om te schieten, wat te drinken of een handje te helpen. Zo sta ik regelmatig achter de bar en helpt Nick met allerlei andere klusjes.
Ooit zouden we graag een huisje kopen in Berkel Enschot, maar met de markt van tegenwoordig is het niet te doen. Toen we zondag bij de vereniging kwamen waren daar twee vrienden van ons en zij waren stickers aan het ruilen en plakken voor een boek over Berkel Enschot. Ze hadden zo enorm veel dubbele stickers dat ze spontaan vroegen of wij ook zo’n boek wilden. Van de 206 stickers die gespaard konden worden, hoefde ik er dus nog maar een kleine 40. Echter waren deze vrienden van plan om nog naar de ruil-middag te gaan en niet veel later kwamen ze dan ook terug met alle overige stickers die ik nog moest. Zo heb ik binnen een uur tijd het complete boek ‘verzameld’ en kan ik nu tijdens mijn kostbare vrije tijd 206 stickers gaan plakken… maar het leuke aan het boek is wel dat ik ook het een en ander kan lezen over het dorp en mezelf alvast wat kan leren voor als ik hier ooit kom te wonen haha.
Spontaan wat eten
Zondag was het ook moederdag en we zouden eigenlijk naar mijn schoonmoeder gaan, maar door omstandigheden ging dit niet door waarop we spontaan besloten om even heerlijk een hapje te gaan eten. Dit soort spontane momenten vind ik heerlijk. Even niks moet, alles kan. Samen genieten en we zien wel hoe de dag loopt.
Alleen was ik even vergeten om mijn uitsmeijter zonder ham te bestellen. Ik heb PDS en kan daarom niet altijd goed tegen (rauw)varkensvlees. Na ons gezellige etentje (mét ham dus) zijn we toch maar gauw naar huis gegaan omdat ik een beetje ziek was geworden. Achja, zo had ik natuurlijk wel een goed excuus om nog even lekker een boek te gaan lezen.
Mijn eerste recensie exemplaar
Deze week ben ik begonnen in het boek “Gewoon zoals we zijn” van Emma Anna. Dit is het eerste boek dat ik daadwerkelijk heb gekregen van een auteur als recensie-exemplaar. Ik vind het echt ontzettend spannend om dit te doen, maar ook ontzettend leuk. Want dit is natuurlijk wel de reden waarom ik deze blog ook ben gestart.
Ik heb nu een paar hoofdstukken gelezen en vind het tot nu toe erg lekker weglezen en het boeit ook genoeg om te blijven lezen. Het is een genre wat ik normaal niet zo snel lees (feelgood) maar ik vind dat je alles een keer moet proberen zodat je weet of het iets voor je is. Ik hoop volgende week mijn recensie voor dit boek online te hebben en ben heel erg benieuwd naar het verloop van het verhaal.
Lekker veel werken
Deze week heb ik ook weer lekker veel mogen werken. Zoals op zo veel plekken heerst er ook bij ons een personeelstekort waardoor ik meer werk dan mijn contracturen. Ik vind dat geen enkel probleem, want dat betekend dat ik in de winter wat vaker thuis ben en aangezien ik een hekel heb aan de kou vind ik het totaaaaal niet erg dat ik dan niet zo veel hoef te werken.
Ik ben zo’n 5 dagen per week aan het werk en leer iedere dag veel leuke, lieve en bijzondere mensen kennen. De collega’s die ik heb zijn echt heel fijn en de werkzaamheden zijn erg divers en interessant. Het is soms wel zwaar want het is natuurlijk gewoon horeca, maar ik mag ontzettend leuke en lekkere dingen verkopen. Zo heb ik de afgelopen week frozen fristi (!!!) en chocomelk verkocht en stond ik gisteren bij het verwende Nest waar ik heuse ‘kurkentrekkers’ mocht bakken.
Kurkentrekkers zijn gemaakt van hetzelfde deeg als krentenbrood en worden met kaneelsuiker ‘belegd’ voordat het de oven in gaat. Er komt dan een soort hoorntje uit waar dan een heerlijke mousse in gaat met verschillende toppings. Als je ooit in de Efteling komt, is dit een enorme aanrader om te halen!
De afgelopen jaren ben ik helaas ontzettend ziek geweest, zowel fysiek als mentaal. Wie weet vertel ik daar ooit nog wat over, maar voor nu is dat alles wat je hoeft te weten. Maar hierdoor heb ik bijna 3 jaar amper gewerkt. Een paar maanden geleden heb ik het zware besluit moeten maken om te stoppen met mijn studie en ook niet meer opnieuw te beginnen. Hierdoor heb ik geen diploma en was het belangrijk om een fijne baan te vinden. Ik denk dat ik dat bij de Efteling zeker heb gevonden en hoop hier nog jaren te kunnen blijven. Al moeten mijn voeten enorm wennen aan het flinke lopen wat ik doe. Waar ik voorheen amper aan de 3.000 stappen per dag kwam, zitten er nu dagen bij van gemiddeld 10.000 stappen.
Een beetje Strange...
Na een lange werkdag ben ik gisteren naar de nieuwe Dr. Strange film geweest. En om het zacht uit te drukken vond ik deze film een beetje… strange. (pun intended).
Ik hou van Wanda/Scarlet Witch en vind haar arc in deze film geweldig, maar ik moest heel erg wennen aan de vorm van hoe alles in beeld is gebracht. Het wijkt best wel af van de ‘standaard’ avengers films waardoor ik erg heb moeten wennen, maar dat had ik ook bij de serie Moon Knight. Ik denk dat ik de film binnenkort gewoon nog even een keer moet kijken en wellicht in combinatie met de series die eraan verbonden zijn. Deze heb ik natuurlijk al wel gezien, maar het is even geleden.
Het was dus een super leuke maar aparte film. Wat de schrijvers ook hebben lopen roken of snuiven tijdens het bedenken en maken van deze film, het moet goed spul geweest zijn…
De Fristi van vandaag
Vandaag was het alweer donderdag, dus tijd voor de fristi van vandaag.
Deze week had mijn lieve vriend een fristi voor mij gekocht omdat ik zo veel en hard had gewerkt, dus ik heb er vandaag intens van genoten.
De dag begon vandaag een beetje chaotisch omdat ik er vanmorgen achter kwam dat Jaime een teek in zijn oor had zitten. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen dus besloot ik het maar bij de dierenarts weg te laten halen want ik was een beetje bang dat ik het verkeerd zou doen.
Toen we bij de dierenarts kwamen had meneer er totaal geen zin in en het was nog een hele struggle om hem in de behandelkamer te krijgen, maar toen hij op de tafel stond konden ze de teek snel uit zijn oor halen. Helaas had Jaime mijn armen tijdens het optillen flink open gekrabd (uit angst) en dat is normaal niet zo erg, maar ik had mijn allergie medicatie nog niet ingenomen dus dat was niet zo’n prettige ervaring.
Doordat mijn armen zo’n pijn deden, liet ik per ongeluk zijn riem vallen terwijl hij nog op de tafel stond. Toen ik bukte om de riem op te rapen, besloot Jaime dat het een goed idee was om via mijn schouder en rug te ontsnappen van de tafel. De dierenarts probeerde in te grijpen door Jaime van mij af te tillen (want hij besloot zijn klauwtjes te gebruiken tijdens het vluchten) maar in haar haast trok de dierenarts niet alleen Jaime weg, maar ook mijn haren zaten vast in haar grip.
Chaotisch, lomp en lachwekkend zijn een paar woorden die deze situatie goed omschrijven. En dat alles om een stomme teek te verwijderen… Gelukkig weet ik nu hoe het moet.
En het was maar goed dat ik wist hoe het moest, want toen ik vanavond even aan het genieten was van een lekker turks broodje en met mijn lieve schoonzusje aan het bellen was, aaide ik Jaime en voelde ik nog zo’n rotbeest. Deze teek zat echter onder de ‘oksel’ van Jaime en in mijn eentje kreeg ik het echt niet weg. Gelukkig was mijn schoonzusje zo lief om even langs te komen en mee te helpen.
Eigenlijk wilde ik vandaag beginnen aan het boek de Appeltaart van Hoop, maar ik denk dat ik zo lekker mijn bed in kruip en het bewaar voor een nieuwe dag met een nieuw genietmoment.
Hierboven staan nog wat leuke foto’s die mijn week samenvatten. Bedankt voor het lezen! Hopelijk heb je vandaag ook genoten van een Fristi-geniet-momentje. Tot de volgende Fristi, liefs Sharon.
